Maak je niet dik!
“Ik zie er niet uit”, hoorde ik een leerling op de gang zeggen. Op afstand luisterde ik mee en toen haar ogen volschoten zei ze tegen haar vriendin: “Kijk nou hoe slank jij bent.” Je moet er tegenwoordig Instagram-proof uitzien, afgetraind en fit om op school enigszins kans te maken op verkering of om likes te krijgen op social media. Vallen de likes tegen? Dan neem je een houding aan waarop je dikke bovenbenen of je buikje niet te zien zijn. Oh en nog twee kleurfilters eroverheen.
Door Volkan Tasdan
Jongeren gaan er volledig aan ten onder. Maar niet alleen jongeren, ik wil het vooral hebben over de volwassenen. Misschien moet ik het de groene revolutie noemen. Zelfs de bekendste fastfood keten heeft de rode kleur veranderd in een groene. Overal kun je lezen hoeveel calorieën je inneemt, alles heeft opeens een 'light' versie en men categoriseert zichzelf steeds vaker als fitboy of fitgirl. Omdat deze levensstijl opeens 'juist' blijkt te zijn.
Omdat zwaarlijvige mensen zo indirect als ongezond worden gecategoriseerd beweegt de overheid hemel en aarde om obesitas tegen te gaan en het aantal zwaarlijvige mensen te reduceren. Dit gebeurt op een oneerlijke manier. Leven alle mensen met overgewicht ongezond? Is dik zijn opeens een teken van 'niet zoals het hoort'?
Belachelijk! Vervolgens worden mensen die niet het ideale postuur hebben in één adem genoemd met termen als ziek, afwijkend en niet representatief. Campagnes worden erop losgelaten, waardoor mensen die zwaarlijvig zijn indirect wordt gelinkt aan termen als lui en zwak. Het zorgsysteem wordt er op aangepast en de uitkomst is dat deze mensen niet meer passen in het ideaalbeeld en minder snel worden geaccepteerd. Triest… Of diegenen die zich wel scharen tot de gezonde groep ook werkelijk allemaal gezonder zijn, is bovendien de vraag. Maar hé, het voelt goed!
Menen ze dat? Of zijn ze zich dat aan het aanpraten. Om dat goede gevoel te bereiken moeten wel onbewust bijzonder veel hordes overwonnen worden. Hoe laat mag ik wat eten? Welk sausje is wel acceptabel? Hoe laat kan ik naar de sportschool? Mag er een sneetje brood bij? Welke e-nummers zitten hier in? Is het vandaag leg-day of moet ik aan mijn buikspieren werken? Mag ik nog iets eten met calorieën en zo ja, hoeveel? Moet ik de 'zero' of 'light' versie drinken? Enzovoorts.
Stress! Maar alle stress is blijkbaar welkom om uiteindelijk te zien dat er een paar kilo’s af zijn. Maar dan komt er een rampscenario dichterbij: het jo-jo effect! Als die kilo’s er weer aankomen, komt er bovenop die stress nog eens wanhoop. De hashtags met: #goals #nevergiveup #eatclean zorgen voor de gedwongen motivatie, er wordt gesmeten met geld om vage voedingsschema’s te volgen en dan maar op de lippen bijten om dit vol te houden. Allemaal stress.
Zijn wij zo onderontwikkeld dat wij niet meer zelf kunnen inzien wat je wel en niet teveel moet eten. Wat wel of niet gezond voor je is? Moeten we perse zogenaamde voedingsexperts betalen om te horen wat wij en hoeveel wij moeten eten? Vast niet, maar het is zo makkelijk he? Voor mij zijn mensen die zoveel moeite doen pas echt ongezond. Er bestaat namelijk naast een fit lichaam ook een fitte mentale gesteldheid. Daar heb je geen fit lichaam voor nodig, maar een beetje zelfrespect.
Ik wil nog even terugkomen op het beeld dat men heeft van mensen die 'zwaarlijvig' zijn. Wat ik ook een vage term vindt trouwens! Wie heeft het recht om voor een ander te bepalen of hij of zij ongezond leeft? Dat weet je niet! Generaliseren is niet netjes hè! Voor mij mag die groene revolutie daarom plaats maken voor een revolutie van onze mentale fitheid.
Stoppen met in de trucjes trappen van de zogenaamde fit-experts, die hun zakken vullen met het aanbieden van sportprogramma’s, voedingssupplementen en trainingsschema’s aan mensen die door alle vooroordelen onzeker zijn geworden. Het is tijd voor eerlijkheid en respect. Ik denk dan altijd terug aan een gesprek met de 81-jarige Cubaanse hosteleigenaar, tijdens de laatste avond van mijn vakantie. Ik vroeg me af hoe het mogelijk was dat hij elke dag van zes uur 's morgens tot negen uur 's avonds, in zijn eentje, keihard fysiek werk verrichte om de gasten van dienst te zijn. Terwijl hij dagelijks aan de rum zat, altijd een sigaar in zijn mond had, nooit sporttte en boven alles elke dag alleen maar rijst en brood at.
Ik bedoel: in Nederland strijden wij na een bepaalde leeftijd tegen lichamelijke en geestelijke klachten door onszelf vol te pompen met vitaminepillen en andere chemische middelen. Of we gaan weer eens sporten, extra gezond eten en dergelijke. En toch zullen weinigen van ons het voor elkaar krijgen wat Cesar op zijn 81 allemaal kan. “My friend,” zei hij. "Jij had het de afgelopen weken toch over je carrière, over het moeten blijven presteren, bijscholingen, volle agenda’s, afspraken, verplichtingen en jouw to-do lijsten? Over sportschema’s en dat jullie vooral steeds uitkijken naar het weekend en vakanties? Dat jullie maandagen standaard als dagen worden worden gezien die maar snel over moeten zijn? Dat is ongezonder dan mijn rum en sigaar, my friend. Jouw leven is een programma, mijn leven is een leven."
Columns vertegenwoordigen een mening of idee van de auteur in kwestie. Natuurlijk staan we als redactie achter deze schrijvers, anders zouden we hun werk niet publiceren. Maar een tekst als deze hoeft niet per se onze journalistieke mening te vertegenwoordigen. Integendeel, wij worden ook graag 'geprikkeld' door columnisten. Al proberen we onze algemene berichtgeving zo objectief mogelijk te houden.
Redactie KijkopBergenopZoom.nl