Onthaast eens met een onbekende
In één van de vele koffiezaken in onze binnenstad was ik inspiratie op aan het doen voor mijn lessen Maatschappijleer, gewapend met een iPad en heerlijke koffie. Ik werd tot twee keer toe gestoord door een bejaarde, charismatische man. Na de tweede keer klapte ik mijn iPad dicht, toen hij mij vroeg of ik niet eenzaam was. Dat was hij namelijk wel. Gerard leefde helemaal op toen hij merkte dat ik naar hem wilde luisteren. Alsof hij al maandenlang zijn ei kwijt moest maar niemand daar ooit tijd voor had.
Door: Volkan Tasdan
Nietzsche schreef ooit: “Ik ontvlucht de nabijheid der mensen niet, maar het is de eeuwige verre afstand tussen mens en mens die mij in de eenzaamheid drijft.” Dat individualisering, digitalisering en de prestatiemaatschappij eenzaamheid stimuleren, moge duidelijk zijn. Blijkbaar hebben wij steeds minder de behoefte om dicht bij elkaar te zijn. Afstand is fijn, afstand is veilig.
Gerard stond er precies hetzelfde in als Nietzsche. Hij vertelde over de aankomende feestdagen, dat hij soms aan zijn familie ziet dat ze er dan zijn omdat het moet. Dat de afgelopen twee weekenden hij een belletje pleegde om even met familieleden te kletsen maar ze hadden 'nu effe geen tijd'. Hij sprong van de hak op de tak, opeens ging het over het feit dat de koffiezaak waar wij zaten kritiek kreeg omdat het de zoveelste koffiezaak was in de binnenstad. "De mensen van nu hebben nooit billenkoek gehad", grapte Gerard. Toen ik lachte, lachte hij nog harder, alsof hij een inhaalslag maakte.
Niet alleen ouderen zijn eenzaam. Het gedt ook geregeld voor alleenstaande vaders of moeders, door de scheiding of de drukke zorg voor de kinderen. Misschien is de beste oplossing het bijstellen van verwachtingspatronen. Het gebrek aan sociaal contact komt waarschijnlijk niet omdat men er geen behoefte meer aan heeft, maar de huidige samenleving met haar 24-uurs economie en prestatiedrang kan die maar in beperkte mate bevredigen.
Gerard was niet van plan zijn verwachtingen bij te stellen. Mensen moeten eerst eens wat gelukkiger worden, vond hij. Hij begon weer over de binnenstad van Bergen op Zoom. Het gezeur over de leegstand, dat is onze eigen schuld. Ga dan ook niet zeuren. Koop dan in winkels, kom tussen de mensen, in plaats van een relatie op te bouwen met je telefoon.
Nu was het mijn beurt om Gerard te storen. Ik onderbrak hem en zei: "Volgens mij zijn de mensen die u nu omschrijft pas echt eenzaam. Ze zullen daarom steeds minder het belang inzien van tijd vrijmaken voor mensen als u." En weer moest Gerard uitgebreid lachen, zijn ogen schoten vol. "Zullen we vaker een kopje koffie doen?" Ik wilde bijna antwoorden met: “ ik heb het te druk om vaker af te spreken”, maar gaf hem een high-five en heb beloofd dat we samen gaan proosten op het nieuwe jaar.
Columns vertegenwoordigen een mening of idee van de auteur in kwestie. Natuurlijk staan we als redactie achter deze schrijvers, anders zouden we hun werk niet publiceren. Maar een tekst als deze hoeft niet per se onze journalistieke mening te vertegenwoordigen. Integendeel, wij worden ook graag 'geprikkeld' door columnisten. Al proberen we onze algemene berichtgeving zo objectief mogelijk te houden.
Redactie KijkopBergenopZoom.nl