Foto 1: Niek na de finish met zijn zoon Gert en kleinzoon Bruno (foto's: Lia Slappendel)
BERGEN OP ZOOM – Vroeger was Niek vooral een fanatiek voetballer en later tennisser en volleybalspeler. Hij vond de kans op blessures bij hardlopen te groot en wilde niet riskeren dat het zijn andere sporten in gevaar bracht. Pas op latere leeftijd is hij dus langere afstanden gaan lopen en inmiddels was dit zijn derde marathon.
Schaatsen, skeeleren, lopen; Niek doet het allemaal nog steeds en op een behoorlijk sportief niveau. Van alternatieve Elfstedentochten tot een marathon als die in Rotterdam. "Ik liep een paar jaar geleden eens van mijn ene naar m'n andere dochter, en merkte dat het best wel lekker ging", vertelt Niek. "Toen besloot ik om toch eens te gaan proberen zo'n marathon te doen."
Laatste stukje
Maar liefst 42 kilometer en 195 meter, is zo'n route. "En die 195 meters mag je niet vergeten", zegt Niek lachend. Dan ben je er bijna maar dat einde is het zwaarst." Hij vertelt over mensen die dat laatste loodje echt niet meer halen en op een paar honderd meter verwijderd van de finish instorten. "Dat is vreselijk. Zowel fysiek als mentaal heb je daar heel lang last van."
Waarom hij dit doet? "Het is toch mooi om op een leeftijd als deze nog uitdagingen te hebben?" Hij vertelt eerlijk dat ie het eerste jaar wel een beetje had onderschat wat het was: "Fysiek ging het wel maar je moet ook voorbereid zijn op zo lang onderweg zijn, op het idee dat je nog een uur of zelfs meer te gaan hebt. Ik liep het tweede jaar een stuk beter, toen ik ook daar op was ingesteld. Dit jaar was m'n tijd wat minder, met 5 uur 25, maar gezien een verkoudheid en de hitte ben ik niet ontevreden."
Het is het allemaal waard
Het is bikkelen, zo'n marathon en de voorbereidingen, zoveel is duidelijk. "Maar dat is het allemaal waard hoor", aldus de vitale sportman. Met een grote glimlach pauzeert hij even en vertelt dan: "Wat voelt het geweldig als je over die finish komt en je familie ziet staan. Dat maakt alles goed!" Of ie volgend jaar weer meeloopt weet hij nog niet. "Als het lijf nog wil en het gaat kriebelen, zou dat heel goed kunnen. Ik blijf in ieder geval hardlopen."