ANALYSE
Door Mireille Hoetelmans
De nieuwe coalitie had donderdag de allereerste raadsvergadering ná de breuk met Ton Linssen en zijn partij. Nou ja, wat heet nieuw. Drie overgebleven partijen hebben gewoon de kaarten opnieuw geschud en de vier wethouders hebben Ton's portefeuille onderling verdeeld. Samen gaan ze gezellig verder omdat ze nog steeds een meerderheid hebben in de raad. Een meerderheid met één stem. Maar is dat eigenlijk wel een échte meerderheid?
Nee, zo werd aan het eind van de vergadering pijnlijk duidelijk. Oppositiepartij CDA had twee moties ingediend over armoedebeleid. Om te voorkomen dat minima te maken krijgen met huurachterstanden of overzekerd over straat lopen, zou de gemeente voortaan direct de huurpenningen en ziektekostenpremies van bijstandsgerechtigden moeten betalen aan Stadlander en de zorgverzekeraars. Het plan van het CDA-raadslid Hilde Martens werd door de sociale partijen met groot enthousiasme ontvangen. Maar ook de coalitiepartij D66 leek wel wat te voelen voor beide moties. In de schorsing was er zelfs een kort overleg tussen Hilde en D66'er Omer Duman.
Niks ervan, zo bepaalde GBWP-wethouder Arjan van der Weegen. De onbetwiste eindbaas van de coalitie sprak zijn machtswoord uit. "Ik wil deze beide moties ten stelligste ontraden", zei hij met met een dwingende stem door de microfoon. Het was een duidelijke boodschap en dus sloot de coalitie de rijen. En dus volgde D66'er Omer Duman netjes de coalitiedicipline. Het kwam op stemmen aan en… de stemmen staakten. Het werd 16-16. Want VVD'er Barry Jacobs, óók een coalitielid, bleek afwezig. De burgemeester bepaalde nu dat de twee moties nu in de volgende raadsvergadering opnieuw in stemming worden gebracht. En dat kan voor de motie alleen maar goed uitpakken.
De eerste vergadering van de nieuwe-oude coalitie laat zien dat een meerderheid van één stem geen meerderheid is. Vroeger kon er altijd wel een raadslid wegblijven of zelfs een complete coalitiepartij tegen stemmen en dan nog was de meerderheid gegarandeerd. Nu is dat anders. Een stadsbestuur dat moet bouwen op de kleinst mogelijke meerderheid heeft maar een smalle basis. Die basis is al helemaal wankel, omdat er geen échte eenheid is en leiders alleen met machtsvertoon kunnen overtuigen. Bergen op Zoom moet het nu doen met een coalitie van de mindere meerderheid.