‘Social distancing’ in de buitenlucht. (foto: Pixabay / Klimkin)
Ik ben 71 en heb al circa 25 jaar niet de beste longen. Dus ik behoor tot een risicogroep. Ik ben óók een politicus, voor de gemeente en het waterschap. Ik zie op tal van terreinen mijn wereld veranderen onder druk van een (corona)pandemie. Ik kijk ernaar met de ogen van een lid van een risicogroep, met de ogen van een politicus, met de ogen van een vader en met de ogen van iemand die langgeleden een opleiding volgde tot medisch analist waartoe ook vakken als fysiologische chemie, pathologie en bacteriologie behoorden.
door: Louis van der Kallen
Ik ben bevoorrecht. Ik woon in een relatief groot huis zonder geldzorgen met de mogelijkheid om op mijn achterplaats en dakterras lekker buiten te kunnen zitten. Een supermarkt binnen loopafstand. Dus wat zou ik te klagen hebben? Velen bevinden zich in een geheel andere situatie. Ik zie om mij heen wel de (mijn) wereld verkruimelen en zorgen en wanhoop toenemen. Die invloed die ik daar op heb is gering. Ook als politicus is er weinig wat ik kan doen. De gemeente doet haar best en staat voor een haast onmogelijke maar noodzakelijke opgave, het rijksbeleid uit te voeren.
Als raadslid heb ik nu twee ‘raadsbijeenkomsten’ meegemaakt waar ik, volgens afspraak het enige aanwezige raadslid was. Zodat samen met de burgemeester er een aantal raadsbesluiten waarover alle partijen het eens waren rechtmatig genomen konden worden. Een vreemde ervaring. Zelf vind ik dat er zaken beter kunnen. Als voorbeeld het verbod om in grotere groepen (30+ in kerken) samen te komen. Z’n verbod is logisch maar heeft in een aantal gevallen grote emotionele gevolgen. Vorig jaar moest ik na bijna 51 jaar huwelijk mijn echtgenote begraven. De bijeenkomst in de kerk waar circa 250 mensen samen haar afscheid en leven vierden was voor mij en mijn zoon hartversterkend. Dat moeten veel nabestaanden nu missen. In ‘stilte’ of in ‘beslotenheid’ begraven is nu de standaard.
De essentie van het verbod is verspreiding voorkomen. De kans op besmetting bij een (grote) groep is in een besloten ruimte zoals een kerk of moskee (ook bij een groep van nu maximaal 30 personen) een reëel gevaar maar in de buitenlucht is dat anders als de onderlinge afstand meer dan 1,5 meter is. Ik roep overheden dan ook op de openbare ruimten zoals parken voor diensten zoals bij een huwelijk of begraven open te stellen. Natuurlijk met als voorwaarde de 1,5 a 2 meter ruimte tussen de bezoekers. Dan krijgt zelfs de term Social Distancing iets warms. Virussen overleven in de lucht overdag buiten, waar het UV licht van de zon haar desinfecterende werk doet, vrijwel niet.
Mensen ervaren de gevolgen op het vlak van werk, inkomen, woonbeleving, de (geestelijke) gezondheidszorg, de economie en de sociale cohesie. De prioriteit ligt nu terecht bij de aanpak van de pandemie. Ik zie de wachtlijsten voor de geestelijke gezondheidszorg oplopen mede door de omstandigheden en dat veel therapieën tot stilstand zijn gekomen met mogelijk grote gevolgen en persoonlijke drama’s. Daar moeten straks echt inhaalslagen gemaakt worden. Voor nu ben ik dankbaar naar al diegenen die de maatschappij en de gezondheidszorg draaiende houden.
“Columns en blogs betreffen een mening of idee van de auteur in kwestie. Natuurlijk staan we als redactie achter deze schrijvers, anders zouden we hun werk niet publiceren. Maar een tekst als deze hoeft niet per se onze journalistieke mening te vertegenwoordigen. Integendeel, wij worden ook graag ‘geprikkeld’ door columnisten en bloggers. Al proberen we onze algemene berichtgeving zo objectief mogelijk te houden.“