(Illustratie: Pixabay)
Louis van der Kallen is raadslid voor de BSD in de gemeenteraad van Bergen op Zoom en waterschapsbestuurder (AB) voor Ons Water bij Waterschap Brabantse Delta. Hij behoort hij tot de Bergse politici die af een toe een gastcolumn aanleveren over een onderwerp dat hier speelt. Vandaag geeft Louis uitleg over zijn keuze om niet meer mee te doen aan de formatiebesprekingen voor een nieuw gemeentebestuur van Bergen op Zoom.
door: Louis van der Kallen
“Wat is er aan de hand? Waarom doe je niet meer mee?” Dit zijn vragen die mij de afgelopen dagen veel gesteld zijn. Het antwoord is gecompliceerd.
Waarom iemand iets doet of niet doet zit vaak in zijn persoonlijkheid en wat hij in zijn leven heeft mee gemaakt. Een breukpunt in mijn politieke leven was 23 januari 2020. Het Schelpdebat. Ik schreef daarover op 25 januari het artikel “Niets is meer het zelfde” , dat te lezen is op mijn persoonlijke website.
Finaal door het ijs
De kern van dit betoog: de Bergse politiek en het college waren voor mij moreel finaal door het ijs gezakt. Bijna heel mijn werkzame leven heb ik gewerkt met gevaarlijke stoffen. Explosieve, brandbare, giftige of carcinogene stoffen. Veiligheidsvoorschriften waren heilig! Bewust de veiligheidsvoorschriften omzeilen of negeren was volstrekt onaanvaardbaar!
Totale onkunde
Uit het ‘Schelpdossier’ bleek dat met de veiligheidsvoorschriften jaren lang de kont was afgeveegd. Allemaal vanwege het geld! In het debat bleek de totale onkunde of onwil om dat negeren serieus te nemen. Bagatelliseren was het politieke adagium van het college en de collegepartijen. De schuldvraag werd ook niet alleen onder het tapijt geschoven maar ook afgeschoven. Mijn vertrouwen in mijn collega’s verdween.
Politieke spelletjes
Uit het reset-proces blijkt, naar mijn gevoelen, dat politieke en morele onbetrouwbaarheid endemisch* is. Terwijl als er wérkelijk de wil is tot samenwerken en van de beste man of vrouw op de juiste plaats, er geen spelletjes gespeeld zouden moeten worden. Als het reset-proces werkelijk op basis van gelijkheid van de fracties gebaseerd zou zijn, dan kom je niet met een stemprocedure waarbij de stemmen van twee partijen bepalend zou kunnen zijn. Als je wérkelijk voor de beste kandidaten zou gaan, stem je niet op een persoon die voor een groot deel er de oorzaak van is dat veel goede en assertieve ambtenaren de afgelopen 25 jaar vertrokken zijn.
Echte verandering
Als je wérkelijk de ambtelijke, bestuurlijke en politieke cultuur wilt veranderen, dan ga je buiten kwaliteit ook voor draagvlak. Denkt men wérkelijk dat draagvlak verkregen wordt door mensen voor te dragen die langdurig als wethouder of ambtenaar betrokken zijn geweest bij de totstandkoming van de ontstane financiële puinhoop? En voor de ontwikkeling van een ambtelijke cultuur waarin het negeren van onveilige situaties ‘acceptabel’ is gebleken?
Draagvlak verdienen
Draagvlak moet nu verdiend worden. Voor een grote politieke partij die tientallen jaren deel heeft uitgemaakt van colleges, is draagvlak min of meer vanzelfsprekend. Ze kennen hun vertegenwoordiger(s). Voor een klein partijtje -niet betrokken bij de collegevorming- is draagvlak op iets heel anders gebaseerd. Vertrouwen! In een programma? Soms. Maar meestal op één enkel persoon in een college. Die als een herkenbaar baken wordt beschouwd. Omdat men die persoon als integer beschouwd of weet dat die persoon een dossier beheerst en een persoonlijkheid heeft die is gericht op samenwerking en het benutten van alle denkkracht die in de totale raad en ambtelijk apparaat zit.
Grote ego’s
Vertrouwen is er zelden in de grote ego’s die denken het allemaal zelf te weten. Die notoir geringschattend doen over de inbreng van anderen. Als we wérkelijk tot een college willen komen dat draagvlak heeft, doe je dat niet met een stemprocedure die feitelijk de beslissingsmacht legt bij de grootste partijen. Het gaat uiteindelijk om een balans. Niet van politieke kleuren maar van menselijk kwaliteiten. Mijn vertrouwen, is na 23 januari niet hersteld. Dat zit deels in mij en deels in hoe anderen denken te moeten handelen. De Bergse politiek is kapot!
*) Bij endemie of endemisme komt een planten- of diersoort uitsluitend voor in een bepaald geïsoleerd gebied en niet daarbuiten. Bijvoorbeeld op een eiland, in een bergdal of in een meer of rivier.