U kent er vast wel eentje… mogelijk zelfs wanneer u in de spiegel kijkt: de laatbloeier. Ik begin te vermoeden dat ik ook in die categorie val. Misschien ook niet. Zelfreflectie is nooit mijn sterkste kant geweest, maar ik zou nooit de woorden ‘mooi’ en ‘Sersi’ in één zin gebruiken.
Daar denken sommigen blijkbaar anders over. Ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar ik word de laatste tijd overstroomt met complimenten. En eerlijk, dat voelt onwennig én ook wel prettig. De reden? Ik ben uit mijn comfortzone gestapt en ik kan het iedereen aanraden. Noem het een vervroegde midlifecrisis, maar ik geníet van het leven. Meer dan tien jaar geleden, veel meer dan twintig jaar geleden. Zonde eigenlijk, ik had jaren eerder die andere mindset aan moeten nemen.
Ik zie het ook bij vrienden om mij heen. We lijken te ontwaken. Schellen vallen van de ogen en we zien elkaar en onszelf opeens in een heel nieuw daglicht. We wijzen elkaar op de positieve eigenschappen van de ander en nemen met een glimlach zelf complimentjes in ontvangst. Het is een nieuwe, vreemde situatie. Betekent dit dat wij volwassen aan het worden zijn? Of is het slechts een samenspel van teveel treurige actualiteiten en de ‘tijd van het jaar’.
Hoe dan ook, ik heb het gevoel opeens ergens bij te horen. Niet bij de gevestigde ‘orde’, maar dat boeit mijn cluppie vrienden niet. En dát maakt het juist zo goed, ze begrijpen mij en ik hen. Er is respect. Er is vertrouwen. Er is plezier. En zo stappen wij straks 2016 in. Ik sluit 31 december om 23.59 uur mijn ogen en zet die stap, in de hoop dat meer laatbloeiers in het knetterende vuurwerk hetzelfde zonlicht gaan zien. Wie bloeit er mee?